Edith Dekyndt is opgeleid in het atelier van Gabriel Belgeonne, aan de ESAPV[1], waar ze veel interesse toont voor de fysische en chemische processen die plaatsvinden bij druktechnieken, veeleer dan bij etstechnieken. In 1987 krijgt ze een beurs voor een verblijf in Italië, waar ze onderzoek doet naar Pierro della Francesca en zijn relatie met geometrie en licht. In 1990 krijgt ze de prijs van Henegouwen (Prix du Hainaut). In 1997 wordt ze docente aan de l’Ecole Supérieure des Arts Décoratifs de Strasbourg (ESAD).
In 1999 richt Dekyndt het collectief Universal Research of Subjectivity op, dat ze als onderzoekslaboratorium beschouwt. In 2004 wordt et collectief een vereniging voor de promotie en de verspreiding van hedendaagse kunst. In datzelfde jaar organiseert BPS22 een eerste grote monografische tentoonstelling. Haar werken maken deel uit van vele collecties in België en in het buitenland, zoals bijvoorbeeld die van het MOMA (Museum Of Modern Art), in New York.
Haar eerste werken gebruiken de ruimte als een onderzoeksveld, waarin geometrische elementen aanwezig zijn en het licht een fundamentele rol speelt. Edith Dekyndt observeert en benadrukt de dagelijkse processen, de fysieke fenomenen, door middel van een minimalistische esthetiek. Ze onthult op poëtische wijze zaken die nauwelijks zichtbaar zijn, zoals stof, vochtigheid, magnetische deeltjes, golven of statische elektriciteit. Voortdurend wordt er gespeeld met de verhouding tussen microscopisch en macroscopisch. Ze komt dicht tegen de wetenschap aan, terwijl er toch een gevoelsdoelmatigheid is, waardoor het allemaal minder scherp wordt afgelijnd.
In 1995 maakt Edith Dekyndt van het architectuuratelier l’Escaut[2] een laboratorium en stelt ze een aantal objecten en stoffen bloot aan de tijd. Een video opname toont de transformatie van deze objecten en de onvermijdelijke veroudering van de stoffen. Zo gebruikt Dekyndt de video als een verlengstuk voor haar verkenning op het vlak van de beeldhouwkunst. De kunstenares maakt haar werken om de kijker een aparte fysieke en mentale ervaring te geven. Waarvan de toonruimte integraal deel uitmaakt[3].
[1] L’ESAPV, Ecole Supérieure des Arts plastiques et visuels, van Mons (BE) wordt sinds 2012 ARTS² genoemd. Vroeger ging het om de Ecole des Beaux-Arts.
[2] Coöperatieve van architecten, opgericht in 1989 door Olivier Bastin
[3] Over het parcours en de manier van werken van de kunstenares, zie: Edith Dekyndt. I Remember Earth, Brussel, Facteur Humain Editions, 2009.
