De Franse kunstenaar Thierry Verbeke, geboren te Rijsel in 1970, is een “militante” kunstenaar, veeleer dan een beeldende kunstenaar. Zoals Julien Crenn zegt: Hij maakt kunst van vreedzaam protest, waarin opstand wordt gevraagd (naar een collectief bewustzijn) in plaats van omwenteling. (1) Verbeke werkt niet in een favoriete techniek. Hij maakt video’s, foto’s, installaties… Op zijn website staan ook “objets augmentés”. Dit zijn objecten, vormen of tekens die door de kunstenaar zijn vervormd, soms door een zeer kleine ingreep. Zonder daarom de formele kant van zijn werk te negeren, gaat deze kunstenaar recht naar de problemen in de wereld die hem omringt: werkomstandigheden, vrijheden en fundamentele rechten, lokale of globale economie, subculturen van pubers, mediatieke modellen, enz. Uit de situatie die hij vaststelt en de slechte werking die daaruit voortvloeit, distilleert de kunstenaar de vorm die hij tot stand brengt.
Hoe kan men tonen of getuigen dat men weigert zich te onderwerpen aan een wereldorde die beweert “natuurlijk” en zelfs “ahistorisch” te zijn; wat trouwens op hetzelfde neerkomt? Zonder daarbij uit het oog te verliezen dat wat men doet ook grenzen en gevolgen heeft. Binnen dit strakke en oncomfortabele kader ontwikkelt Thierry Verbeke zijn beeldende voorstellen. Zijn hele oeuvre is hiervan doordrongen, zelfs wanneer de kunstenaar het anders formuleert, zoals met zijn ironische reeks Ré-injecter du politique dans le quotidien, een geheel van beelden van Babybelkaasjes, uitgepakt en versierd met een hamer en sikkel…
Thierry Verbeke heeft ook een container geïnstalleerd in de vroegere douanezone tussen België en Frankrijk, die door de Europese vrijhandelszone werd afgeschaft. Hij verbleef er zelf tijdelijk in, met affiches en palmbomen, om er de “PEZ” te openen (wat ook de naam is van een lekkere soort snoep), een gelegenheidsafkorting voor “Paradise Economic Zone”: een fiscaal paradijs, op een verlaten stuk land dat nergens meer voor dient. Verbeke maakte een financiële en mediatieke realiteit waar vaak over gesproken wordt, zonder veel uitleg, opeens heel tastbaar in tijden van virtuele economie en onstabiele financiële stromen. Dit leidt ons naar de volgende vragen: hoe kunnen er fiscale paradijzen ontstaan? Hoe kan een stukje grond hele andere fiscale voorwaarden bieden dan de rest van Europa? En waarom zijn de grenzen zo doorlaatbaar voor financiële bewegingen, terwijl ze hermetisch gesloten blijven voor fiscale hervormingen?
