chrysalis

Met de ten­toon­stelling chrysalis trapt het BPS22 een nieuwe zomerreeks af geweid aan zijn collecties. Net zoals andere zomers halen we een selectie van werken uit de schaduw van onze archieven en stellen we ze tentoon in het museum, zodat bezoekers onze collectie vanuit een nieuw en uniek perspectief kunnen ontdekken. Dit eerste deel is geïn­spireerd op het Latijnse woord chrysalis, dat verwijst naar de popfase van een vlinder, die latente toestand waarin materie zich voorbereidt om op een andere manier herboren te worden. De ten­toon­stelling legt dit kwetsbare moment van metamorfose vast, tussen twee vormen, tussen twee werelden, tussen wat niet meer is en wat nog niet is – een moment waarop de werke­lijkheid even stil staat, waarop alles verandert maar nog niet zichtbaar is.

Bezoekers wandelen langs instal­laties, sculpturen, schilder­i­jen, foto's en video's die deze tijd vastleggen waarin alles lijkt te wankelen, waarin zekerheden barsten vertonen, waarin vormen nog zoekende zijn. Tussen verval en wed­erge­boorte verkennen de ges­e­lecteerde werken de onzichtbare krachten die ons bestaan doorkruisen: de systemen die ons modelleren, de verhalen die ons kneden en de stiltes die ons bezielen. Ze zijn verankerd in de werke­lijkheid en haar politieke breuklijnen, het intieme en zijn stille weerstand, de natuur en haar littekens, het denkbeeldige en zijn scheuren. Zonder ook maar iets op te leggen, onthullen ze wat er in de tussen­ruimtes leeft: de stille bewegingen, de discrete trans­for­maties, het wankele evenwicht. chrysalis biedt zo een pakkende reis waarbij elk werk een fragment wordt van een heden dat voortdurend opnieuw uitgevonden worden.

De ten­toon­stelling dompelt ons onder in deze over­gangs­fase vol geheime spanningen, onvervulde beloftes en onvermoede schoonheid. Het voelt alsof er voor onze ogen al iets aan het veranderen is. In de uit­gestrek­te Grote Hal ontpopt chrysalis zich als metafoor voor onze wereld die steeds verandert, zichzelf voortdurend opnieuw vormgeeft, waar insta­biliteit als een rode lijn door ons tijdperk loopt, zonder echter ooit toe te geven aan wanhoop.