Het geheel van de drie djellaba’s vormt een eerbetoon aan de van oorsprong berberse klederdracht die wijd verspreid is in de Maghreb. De djellaba is een lange tuniek, soms met een kap, die is overgewaaid naar Europa en zich heeft gemengd met de westerse gewoonten en gebruiken. François Curlet maakt in zijn werk de synthese van dit fenomeen door op de traditionele kleding het logo van sportmerken aan te brengen. De tunieken worden gepresenteerd op paspoppen, een gebruikelijk medium in etalages. De djellaba’s zijn gemaakt van synthetisch materiaal en voorzien van de typische sluitingen eigen aan sportkledij, die in de jaren tachtig met de hiphop hun intrede hebben gedaan. De kunstenaar brengt in één object de kenmerken samen van de djellaba en sportkledij, die allebei voor hun comfort worden gebruikt.
De beschrijving van het werk vermeldt dat het gaat om een generationele overlapping van de moslimgemeenschappen: het associëren van traditionele kleding met sportkledij met logo’s[1]. Tegenover het formele werk staat het gevoel van samenhorigheid en identiteit van jongeren die tussen twee culturen leven. De djellaba’s van François Curlet getuigen van een gevoel van niet thuishoren van een hele generatie die er niet in slaagt om zichzelf te herkennen in het model van het land van oorsprong, noch in de samenleving waarin ze probeert te leven. Deze dualiteit, die door de kunstenaar op een humoristische manier wordt vertolkt, benadrukt de noodzaak om nieuwe vormen van samenhorigheid uit te vinden die verenigbaar zijn met sociaal-culturele transformaties. François Curlet tracht zo een paradox op te lossen, waarbij hij tekens en vormen uit zowel de traditionele cultuur als de westerse consumptiemaatschappij met elkaar verenigt.
